رابطه بین میزان پذیرش نوآوری برنامه درسی و بعدهای جو سازمانی: مطالعه موردی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان

مقدمه: از نگاه بیشتر صاحب نظران آموزشی، جو سازمانی مهم ترین منبع نوآوری آموزشی ونوآوری های برنامه درسی می باشد. به عبارتی تعمیق و گسترش فرهنگ نوآوری آموزشی به عنوان یکی از نیازهای ضروری موسسه های آموزشی، نیازمند توجه اساسی به امر آموزش در این زمینه می باشد هدف ازاین پژوهش مطالعه رابطه بین میزان پذیرش نوآوری برنامه درسی و بعدهای جو سازمانی از دید اعضای هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بود. روش ها: در این تحقیق از طرح پیمایشی استفاده گردیده است. جامعه آماری این پژوهش را اعضای هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان تشکیل می دهند. نمونه آماری پژوهش بخشی از جمعیت اعضای هیأت علمی علوم پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان هستند. در انتخاب اعضای هیأت علمی از روش نمونه گیری طبقه بندی متناسب با حجم استفاده شده است و 174نفر به عنوان نمونه انتخاب گردیدند. داده های مورد نیاز پژوهش از طریق دو ابزار، اسناد و مدارک، پرسشنامه محقق ساخته گردآوری شده است. ضریب پایایی هر دو پرسشنامه جو سازمانی و میزان پذیرش نوآوری برنامه درسی با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ 96/0 به دست آمد. روایی صوری و محتوایی به وسیله متخصصین و کارشناسان برنامه ریزی درسی و مدیریت آموزشی مورد تأیید قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها در دو سطح توصیفی و استنباطی صورت گرفته است. نتایج: تحلیل یافته های پژوهش نشان داد که: 1) بین بعدهای جو سازمانی و میزان پذیرش نوآوری برنامه درسی رابطه مثبت و معنادار وجود دارد.2) بین بعدهای جو سازمانی (تصویر سازمانی، مردم سالاری، نظم و قانون، تحقق هدف های کلی سازمان، عامل های فرهنگی – اجتماعی) و میزان پذیرش نوآوری در هدف های برنامه درسی در محتوای برنامه درسی، در فعالیت های یاددهی -یادگیری، در روش های ارزیابی برنامه درسی برنامه درسی رابطه مثبت و معنادار وجود دارد.3) بین میانگین جو سازمانی و میزان پذیرش نوآوری در برنامه درسی با توجه به متغیرهای دموگرافیک (سابقه خدمت، نوع دانشکده، مرتبه علمی، سفرهای علمی) تفاوت معنادار وجود دارد و 4) بین میانگین جو سازمانی و میزان پذیرش نوآوری در برنامه درسی با توجه به متغیرهای دموگرافیک (جنسیت) تفاوت معنادار وجود ندارد. نتیجه گیری: تأثیر جو سازمانی در تجدیدنظر در سیاست های آموزشی و برنامه های آموزشی و برنامه های درسی کشور براساس تغییر شرایطی که در اثرآموزش جدیداجتناب ناپذیر است. الزام اعضای هیأت علمی به رعایت نوآوری های آموزشی در همه فرآیند های آموزشی، همچون کاربست رویکردهای تلفیقی و هم گرا در محتوای درسی یکی از ضرورت های آموزش امروز است.